Happy Diwali :)

Lieve Familie en Vrienden,

Daar ben ik weer. Dit word mijn laatste blog in India maar ik kan jullie vertellen  mijn laatste weken in India waren geweldig! Ik hoop dat het weer een beetje lief voor jullie is maar anders kunnen jullie heerlijk genieten van Warm Chocolade melk en hopen op een witte kerst :)

Het is alweer drie  weken geleden dat ik heb geschreven maar ik probeer een Update te geven. Zoals jullie misschien hebben gemerkt zijn datums niet mijn grootste talent. Britt en Floris hebben namelijk brieven van mij gekregen geschreven op 26 November. Tot zover beschik ik nog niet over het talent om door de tijd te reizen het zou dus aan mijn gaotische hersenpan moeten liggen haha. Ook behoort hand wassen op langer termijn niet tot mijn talent. Ondanks mijn bloemetjes shampoo dat ik gebruik als wasmiddel begeven zo langzamer hand al mijn kleren die ik van thuis had meegenomen zich. Vooral is de combinatie wit en India geen goed idee, toch jammer dat ik dat pas besef in India!

 De laatste dagen in Devadoss waren heel interessant. Ik heb vele operaties gezien, rondes gelopen, verpleegsters geholpen en genoten van de humor van Dr. Devadoss.
Ook was Mette ziek geworden drie weken geleden. Na 1 week nog steeds ziek te zijn geweest heeft ze toch maar een poging gedaan naar het ziekenhuis. Voor het ziekenhuis was Mette natuurlijk een raadsel en ze konden alleen opereren als oplossing vinden. Dat vond Mette toch een beetje beangstigend en de buikkrampen en overgeven bleven aan houden. Ze heeft er toen voor gekozen om naar huis te vliegen en het bleek salmonela en een ander soort wormpje te zijn wat haar ziek maakten. Sinds het worpjes incident was ik in plaas van 100 keer per dag mijn handen nu 400 keer! En vind ik kip op eens eten lang niet zo'n goed idee meer.

Het weekend voordat ik naar Mumbai en Goa ging had ik een Geetha Weekendje. Mijn host amma blijft en is een geweldig mens :) Ook was dat weekend haar dochter in het huis aanwezig. Zaterdag kwamen er  lunchers op bezoek, een vriendin van de dochter van Geetha en haar moeder. Geetha had een geweldige maaltijd bereid (wat voor mij zelfs aanlokkelijk leek) maar ik had natuurlijk die ochtend een Ananas ontleedt (wat ook afvalt van mijn lijstje talenten) en opgeten waardoor mijn hele mond geiriteerd was. 

Zondag ben ik naar het Ghandi museum gegaan. Het was interessant aangezien Ghandi een belangrijk man is geweest voor India en de wereld maar dat je zijn laatst gedragen onderbroeken kon bewonderen vond ik toch iets te veel van het goede.
Mijn nieuwe camera beschouw ik als een goede aankoop. Het maakt geweldige foto´s. Het is geheel Chriske vriendelijk (nou helaas is het niet waterproof maar het komt in de buurt van perfectie).

29 Oktober begon ik weer in Booma. Na een dag wist ik weer waarom ik van ziekenhuis was geswitchd maar toch waren het goede dagen. Ik heb van iedereen uitgebreid afscheid genomen en ben weer vele adressen op de "wie stuur ik een kerstkaartje dit jaar" lijstje rijker. 
Ook heb ik die week Sari´s gekocht. Geetha heeft ons die avond een uitgebreide cursus gegeven hoe we ze moesten dragen en als een heuse fotograaf van ons foto´s gemaakt. Ze vond het reuze leuk, ook dacht ze goed na over het decor omdat haar huis natuurlijk wel goed in de foto moest uitkomen.

1 November was het dan eindelijk zover. Kathrine en ik vertrokken naar Mumbai :) (Mette was helaas afgevallen). De trein reis zou 40 uur in beslag nemen( die trein Reis besefde ik extra dat ik mij in India bevind). Ondanks de 40 uur, ratten, muizen, kakkerlakken, plank als matras en kwamen we bijna zwart uit de trein door de stof heb ik mij prima vermaakt. Ons ritme was kletsen, chocola eten, koekjes eten, water drinken, plassen en slapen. En dat ritme hebben we 2 dagen lang volgehouden. Ook heb ik 6 doven Indiers in de trein ontmoet. Op zich sommige gebaren kwamen over een maar sommige bleven ook een raadsel voor elkaar. Ik was ook goed in het verzamelen van kinderen om mij heen, ik heb de halve trein voorzien van nagellak op hun handen! Dat vonden ze namelijk reuze interessant. Ook heb ik vele gesprekken gehad met Indische mannen. Soms is het wel vermoeiend om als blonde jonge vrouw in India te lopen. Ze vragen altijd hoe oud ik ben (bij 17 vallen ze flauw) en of ik getrouwd ben. Ik heb me ook vanaf de trein reis voorgenomen om gewoon te zeggen dat ik 20 jaar ben en getrouwd, ze geloofden het allemaal en bleven op afstand!

3 November was een van de mooiste dagen in India. Om 11.30 arriveerde we na een typisch India Rischa ritje in Balanand (mij lijkt het raadzaam dat RischaDrivers vantevoren een cursus volgen "hoe leer ik de desbetreffende stad de wegen te vinden voor mijn customers" in plaats van te verdwalen). Het was nog precies als zeven jaar geleden. En iedereen wou weten hoe het met Pratitie (Juultje) ging. Het was heel indrukwekkend om  terug te keren. Sulu en de Teachers waren geen steek veranderd maar de klaslokalen en de slaapkamers waren mooi opgeknapt en beschikte nu over werktafels en bedjes voor de jong gehandicapte kinderen. Nadat we met Sulu hadden geluncht en Karthtine en ik de meegenomen spulletjes die we van te voren hadden gekocht aan de kinderen hadden gegeven (papier, balonnen, klei en kleurtjes) zijn we richting Umang gegaan (Umang betekent Hoop). Umang (2 uur van Balanand in de bergen) is een thuis voor gehandicapte kinderen die niet worden geadopteerd. Het terrein is prachtig. En het project heeft al veel kunnen bereiken. De kinderen voelen zich daar veilig, thuis en hebben daar een toekomst. Het project steekt geweldig in elkaar en ik ben razend enthousiast. Na mijn studie zou ik met liefde terug willen komen om te helpen. Ondanks alles moet er nog veel gebeuren. Er is nu plek voor 15 bewoners maar er zitten nog vele kindertjes te wachten voor een plekje in Umang. Ze kunnen daar hun eigen voedsel verbouwen, hun steentje bij dragen en zich thuis voelen. Een dag om nooit te vergeten.

De dag na het bezoeken van Balanand en Umang hebben we Mumbai verkent. Wel waren wij zo slim om geen Lonely planet aan te schaffen. Waardoor we ons heel klein voelde in Mumbai en niet preciest wisten wat de planning was. Maar we hebben uiteindelijk het beruchte Leopold Cafe bezocht, de bijbehorende markt afgestruimd, vele kerken en museums van buitenaf bewonderd en tot slot een cricket wedstrijd gekeken. Ook is het trouwens grappig als een Indier mij vraagt wie de capten is van het Cricket team van Nederland en ik met mijn mond vol tanden sta dat hij heel verbrouwereerd is dat ik het antwoord niet weet!
Die avond hebben we ook bij de Subway gegeten maar gek genoeg had ik geen honger (na weken over de Subway te hebben gedroomd). Mijn stoelgang stond namelijk al voor een week stil, we hebben toen maar een ziekenhuis in Mumbai bezocht. Toen de Duty dokter over een afspraak bij chirurgie begon kreeg ik het Spaand benauwd, ik heb toen ook maar gewoon voor lakseermiddel gevraagd (ik zou de details besparen!).

De volgende ochtend stonden we om vier uur op om een ontbijt te nuttigen en daarna onze trein te halen richting Goa. Er zijn maar weinige momenten dat ik mij niet veilig voel in India maar toen de baas van het hotel ons adviseerde om het nummer van de taxi naar het station op ons lijf te schrijven, zat ik toch minder lekker in de taxi! Gelukkig kwamen we gewoon aan op het station en zaten we om 7 uur in de trein richting Goa. De trein reis duurde 12 uur en voordat we het wisten waren we in Noord Goa waar we drie dagen een groep vrienden vergezelde uit Madurai. 
In Noord Goa is het een soort Russisch oord! Zeer bijzondere mensen. Om 8 uur zitten ze opgemaakt met hoge hakken en een tas waar loei harde muziek uitkomt te ontbijten in het hotel. Wij waren ook telkens weer verbaasd dat als wij in onze hippi trousers, madurai vriendelijke t-shirts en een slaaphoofd aan het ontbijt schoven dat de obers ons een russische menu kaart gaven! Ook zijn daar open clubs, wat betekent dat je op techno muziek staat de dansen onder de sterren hemel en een zwembad.
Donderdag zijn Kathrine en ik naar Zuid Goa gegaan, palolem beach. Dat is echt een van de geweldigste plekken die ik heb bezocht in mijn leven! Het strand is daar mooi, nog niet te toeristisch, het water is schoon, heerlijke restaurantjes en we sliepen in huts op het strand. 
Het was net luxe kamperen, maar in onze ogen was het perfect. 
Onze Franse vriend kwam ook nog even langs. We hebben met zonsondergang een kayak gehuurt en zijn toen naar een plek gepeddeld waar we dolfijnen konden bewonderen :) 

Na onze heerlijke strand dagen gingen we zaterdags weer richting Madurai. S'avonds vertrok uit Goa onze slaap trein naar Bangalore waar we om 12 uur in de middag aankwamen. Onze sleeper bus vertrok pas die avond naar Madurai waardoor we de tijd hadden om Bangalore te ontdekken. We waren alleen zo moe dat we gekozen hebben om het bij het winkel centrum orios te houden :p We hebben die middag heerlijk winkeltjes gestruind zoals zara, mango, tommie hilfinger en de body shop. Het voelde net of we weer even thuis waren. Helaas is mijn tas al aan de bepakte kant waardoor ik niet meer kon kopen dan kadootjes en een Sri Lanka vriendelijk Zara t-shirtje :) 

Om 7 uur kwam ik vandaag weer aan in Madurai na een paar geweldige dagen! Ik heb met andere vrijwilligers gezellig ontbijten aangezien ik woensdag alweer naar Chennai vertrek. Het is erg gek dat dit mijn laaste dagen in India zijn. Morgen is het een soort kerstfeest voor de hindoe's in India. Het heet diwali en het word uitgebreid geviert. Geetha brengt ons morgen mee naar de cinema, dat lijkt me weer een leuke belevenis. 

Ik ga India zeker weten missen! Met uitzondering dan het lawaai ( India wint absoluut de irritantste toeter van het universum award) , het tuffen, de snorren, het zweten, het eten en het zien van armoede en pijn. Maar alle lieve mensen zoals Geetha, mensen die ons met reizen hielpen, de nurses en dokter devadoss natuurlijk wel. Ook de vrolijke sari's, het mooie landschap en alle lieve vrijwilligers ga ik allemaal missen. 

Volgende week ben ik alweer in Sri Lanka en begeef ik me weer in een compleet nieuw avontuur. Daar begint mijn care project voor de komende 10 weken Ik hoop dat mijn gasthuis weer net zo leuk is als India en dat ik op mijn plek ben in het project. Van alle lieve mensen die mijn geld hebben gegeven om iets te betekenen voor de kinderen in Sri Lanka ga ik een goed/mooi plekje zoeken. Daarover horen jullie nog meer. 

Ik ga nu snel slapen morgen staat er een feestdag op de planning. Waarschijnlijk word ik vol gepropt met veel zoetigheid en hoor ik de hele dag vuurwerk.

Ik wens jullie allen weer een prettige week toe. Geniet van het leven en het moment. 

Liefs en dikke knuffel Chriske