Thuis!
Blijf op de hoogte en volg Chriske
04 Februari 2013 | Nederland, Tienhoven
Om het hele avontuur af te sluiten word dit mijn laatste reisverslag! Zoals de meeste van jullie onderhand weten ben ik alweer een weekje op Hollandse bodem. Heb al vele van jullie gezien en de aankomende dagen staat mijn agenda alweer vol gepland met andere leuke afspraken (en reisjes). Dat plannen is wel even wennen! De afgelopen 5 maanden was daar niet echt spraken van.
De laatste dagen in Anula Girls Home waren heel Intens. Zoveel mogelijk heb ik bij de kinderen doorgebracht. Ook was ik nog druk bezig met de FotoAlbums maken. Dat was wel een beetje niet geheel een makkelijke klus! Sommige kinderen wouden heel graag “die”foto (moet je maar net weten welke ze bedoelt) en je wilt ieder kind natuurlijk het zelfde aantal foto’s geven. Ook waren er twee meisjes die exact op elkaar leken, na 2 weken de foto’s te hebben bestudeerd kwam ik erachter dat er één meisje een tand miste en de ander niet . Toen ik de albums ging geven sprongen ze allemaal een gat in de lucht! Ze waren zo blij met de foto’s dat ze één voor één heel trots met het boekje naar de Tuinman gingen om hun foto’s te laten zien.
Wel moest ik eerder afscheid van de kinderen nemen omdat de vader/oom (kwam niet helemaal duidelijk over) van mijn gastmoeder was overleden. Ik moest daardoor vrijdag al weg i.p.v. zaterdag. Mijn gastmoeder vond het heel erg dat ik eerder weg moest, ik zelf had vooral met haar te doen. In twee weken tijd heeft zij vier mensen moeten begraven…
Gelukkig kon ik nog wel vrijdag met de kinderen naar het strand. Met de TukTuk ging ik eerst naar de Foodcity om drinken en koekjes in de slaan. Toen ik aankwam in Anula waren ze al enthousiast zich aan het voorbereiden voor ons uitje. Nilani (de baas) deed nog wel even lastig, maar ik stond er op dat we gingen! Om 9 uur vertokken we in een rij, twee aan twee richting het strand.
Toen we na 15 minuutjes aan kwamen op het strand zag ik drie naakte jongens zwemmen. Toen dacht ik bij mezelf : “O, nee waar ben ik aan begonnen!”. Gelukkig stond er een mega rots op het strand, waardoor we aan de linker kant een ideaal plekje hadden gevonden zonder andere om ons heen. Het was een soort Baaitje waardoor de kinderen ook in het water konden spelen. We hadden ook een Vollybal, en natuurlijk kwam het moment dat de bal langs de rotsen wand naar beneden vloog richting de zee. Er keken toen 35 bedroefde gezichtjes naar mij. Ik wou ze maar niet shockeren met mijn ondergoed (een korte broek vinden ze al heftig) waardoor ik maar met kleding en al langs de rots wand naar beneden klom en begon te zwemmen. De maitress (baas) schrok zich een ongeluk, ze wist namelijk niet dat ik kon zwemmen ?! Maar toen ik aan land kwam, waren ze weer reuze blij met de bal. Wel was ik niet zo slim geweest om net als hun een extra outfit mee te nemen waardoor ik in een rok en T-shirt werd gehesen van één van de kinderen. Wel zag ik even latern een Huge Krab, waardoor ik opgelucht was dat ik die niet ben tegen gekomen op de rotsen. Na drie uurtjes op het strand /+zee te hebben gespeeld vertrokken we naar huis.
Om 6 uur was het tijd om afscheid te nemen. Dat gevoel was zo raar! Je hebt zo’n band met de kinderen opgebouwd en dan moet je ze achter laten. Nadat ik iedereen geknuffeld had, in hun schriftje had geschreven en een laatste groepsfoto hadden gemaakt en ik weg fietste, waarbij alle kindertjes “Don’t Forget my” schreeuwde was ik diep bedroefd. Ik was niet in staat tranen te produceren aangezien ik die dag zo Rood als een garnaal was geworden dat ik al mijn vocht nodig had!
Ik had thuis tien minuten om de laatste dingen in te pakken en klaar te staan voor de Taxi naar Charley’s huis waar ik een nachtje zou verblijven als tussen oplossing. Wel stond er een giga maaltijd op tafel. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het eten te laten staan. Ik heb het toen maar in een plastic box gedaan en meegenomen.
Van eenzaamheid was in Charley’s huis niet te spreken! Ik werd in de badkamer vergezeld door genoeg kakkerlakken en spinnen waarvan ik niet wist dat ze zich in Sri Lanka bevonden. Zaterdag heb ik nog schooltassen gekocht voor de kinderen en Sávonds ging ik dan richting het vliegveld met mijn Mega hutkoffer. Al mijn kleren heb ik achtergelaten in het weeshuis waardoor mijn gehele backpack kon vullen met kadootjes :).
De terug reis ging over het algemeen goed. Wel kreeg ik bij mijn eerste vlucht te horen dat mijn tweede vlucht was overboekt waardoor ik op standbye stond. Leuk, dacht ik! Weer 6 uur lang met Arabieren in een hokje bivakkeren. Maar ik mocht toch uiteindelijk mee waardoor ik gewoon met maar een uurtje vertraging zondag 27 Januari in Nederland landen. Toen ik mijn bagage had opgehaald en door de poortjes naar buiten liep en daar mijn lieve ouders, broers, zusje, tante, neefjes, nichtje en lieve vriendinnetjes weer zag, leek het net of ik nooit was weg geweest!
Die middag hebben we gezellig met zen alle bijgepraat en hadden ze ook al gelijk een broodje frikadel voor me gehaald :p
Als mensen aan mij vragen hoe het nu met mij gaat, kan ik eigenlijk alleen antwoorden dat het heel vreemd voelt om weer thuis te zijn. Ik heb nog steeds last van een Jetlag, dat gaat hoop ik wel snel over (a). Ben nu vooral bezig met weer heerlijk gezond eten, uitrusten, mijn 65 GB aan foto’s uit zoeken, een nieuwe rekening open voor het meisje met brandwonden, heb mijn Verloskunde toets er alweer opzitten, autorijlessen en afspreken met vrienden en familie.
Het is heerlijk om weer alle luxe te hebben maar het voelt eigenlijk helemaal niet eerlijk. Het idee dat daar de kinderen nu zitten zonder vrijwilligers, iemand die ze aandacht geeft, ze helpt met het huishouden, liefde geeft en de omstandigheden waarin hun leven, doet pijn. Ik wist altijd wel dat er duizenden kinderen in armoede, zonder liefde etc. leven maar nu hebben ze ook een naam!
Wat ik nou precies met mijn donatie geld heb gedaan en wat ik nog ga doen, zou ik in een verslagje verwerken met foto’s en geven aan de geïnteresseerden.
Mijn plannen voor de aankomende tijd heb ik al een beetje beschreven. Verder staat een baantje zoeken en mijn Familie in de US en Britt (kijk ik al naar uit) opzoeken ook nog op de planning. In September hoop ik te beginnen aan de studie : Verloskunde, verpleegkunde, SPH, of de Pabo. Het kan dus nog een beetje alle kanten op! :p
Ik wens jullie verder hele leuke weken toe (en hoop stiekem dat het weer opknapt haha).
Nu kunnen we weer in het echt bijkletsen.
Liefs en dikke knuffel Chriske
-
09 Juni 2013 - 21:52
Sara:
Beste Chriske,
Ik zie dat je in india bent geweest en dat je vele ervaringen hebt opgedaan. Ik heb nog niet alles gelezen. Ik wilde je vragen heb je toevallig ook tamil geleerd? En wat was de makkelijkste manier om dit te doen? Ik zou ook graag is naar zuid india willen en zou de taal dan ook een beetje willen spreken dus dacht vraag jou de hoe en wat omdat je hier al een beetje ervaring mee hebt. Ik hoop dat je me kan mailen hierover.
Alvast bedank
sara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley