Nalla Erugenkala

Lieve Familie&Vrienden, 

Daar ben ik weer :) 
Het word wel steeds lastiger om een blog te schrijven. Er gebeurt zoveel, de tijd vliegt voorbij en ik heb niet meer alle dagen op een rijtje maar ik ga het proberen ;) 
In Nederland is het bijna Herfstvakantie en tot mijn grote schrik ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik de Herfst mis! Na 5 weken in 40 graden gebivakeert te hebben, klinkt de herfst als muziek in de oren. Al weet ik dat als ik in de winter terug kom ik weer snel naar het Zonnige en bezweette India zou verlangen.  

Voor mij is het soms lastig om met iedereen via internet en skype contact te houden. Vooral omdat we vaak powercuts hebben waardoor we geen wifi hebben maar ook omdat India je zo in beslag neemt waardoor het iedereen volgen in Nederland een drukke bezigheid zou worden. Maar ik beloof jullie allen als ik 28 Januari weer in Nederland ben zou ik het dubbel en dwars in halen :) 

Ik heb ook nog geen moment heimwee naar huis gehad. Misschien ben ik te nuchter om mijn huis te missen (ik woon denk ik overal prima) en mijn familie en vrienden (natuurlijk zou ik op sommige momenten aanwezig willen zijn maar voor de rest is het idee dat ik jullie allemaal weer zie in het nieuwe jaar een goede gerust stelling dat ik geen mis gevoelens heb (a)). 

Ojaa voor sommige nieuwgierige (ik noem maar Britt) die de status van mijn Tubercolose inenting/wond willen weten. Ik kan vertellen het is eindelijk dicht na 2 maanden :) Ik kan weer fatsoenlijk zwemmen en ik  hoef niet meer hals over kop te gaan douchen als ik weer eens voor de zoveelste keer Deet op mijn wond spuit! 

Deze week ben ik geswitch van Hospital. In Booma heb ik hartstikke veel geleerd als het om mij zelf gaat. Ik ben behoorlijk vindingrijk geworden en mijn Tamils is in sprongen voor uit gegaan maar na vier weken werd het tijd om van hospital te veranderen. In mijn laatste week was ik vooral in de Scan kamer te vinden. De Verpleegkundige konden voor Indische normen reuze goed Engels en ze vonden het leuk om alles uit te leggen en vragen te stellen. Op mijn laatste dag heb ik voor iedereen Appelmoes gemaakt. Ik stond om 6 uur op om Appels te schillen en ben na het bereiden van mijn Appelmoes naar het ziekenhuis gegaan. Ze vonden het allemaal reuze interessant. Ik weet niet of ze het echt lekker vonden maar ze stelden het in iedergeval op prijs. Geetha(host mama) vroeg mij wel die dag hoe vaak ik nog van plan was om appelmoes te maken aangezien de berijdings tijd op het vuur 20 minuten duurt waardoor het gas aanzienlijk sneller op was dan normaal. Ik heb haar toen gerustgesteld dat ik voortaan alleen maar van appelmoes zou dromen haha. 

Ook kwam vorig weekend (28 September) een nieuw meisje op de kamer uit Duitsland. Eigenlijk zouden we dat weekend thuis blijven maar op het laatste moment hadden we toch besloten om met zen alle naar Rameswaram te gaan. Het is een eiland in het Oosten van India. De bus trip duurde 6 uur en gelukkig was voor de verandering niemand ziek. Eigenlijk zou ik de Trip regelen maar nadat ik de mooiste stranden van India had gegoogled en ik uit kwam in Egypte hadden ze toch maar bedacht dat het handiger was om het iemand anders te laten regelen!  Toen we die nacht in een Hostel aankwamen in het donker wist ik niet wat ik mee maakten. Ik deelde mijn kamer met Alexa (Engels), we durfde de hele nacht niet te bewegen omdat de lakens zo smerig waren en we geen eens wilden weten waardoor! Ook bestond de douch uit een kraantje en een emmer maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Verder hebben we dat weekend veel van het eiland gezien en hebben we kunnen regelenen dat een bus ons naar het uiterste puntje van het eiland kon brengen waar het BikiniFriendly was om te zwemmen haha. Ook gingen we zaterdag ergens eten waar we naar toe moesten met een Auto Richa. We zaten met zen zessen in een drie persoons Richa (was een Hylarisch gezicht :p) en opeens stonden we stil midden op de weg! De RichaDrijver rende weg en kwam pas weer naar 15 minuten terug! Dat was even "Dit kan alleen in India momentje" (dat gevoel hebben we trouwens allemaal heel vaak haha). 

Maandag begon ik dan in het nieuwe Ziekenhuis genaamd Devadoss Hospital. Tot zoverre heb ik het er reuze naar mijn zin. Het is net Grey's Anatomy maar dan zonder McDreamy! S'ochtends verzamelen we bij de "Emergency Post" (daar heb ik ook gelegen). De baas van het ziekenhuis is Dokter Devadoss. Het is een oud, klein, vriendelijk en uiterst humoristische man. Elke ochtend lopen we rondes met hem en zijn Co-assistenten en de Junior Dokter. Alle gesprekken worden gevoerd in het Engels en hij neemt bij elke patient te tijd om speciaal gericht naar mij, Alexa en Amanda uit te leggen wat er aan de hand is. Hij ondervraagt ook de co-assistenten van alles. Vaak lopen ze dan rood aan en stamelen wat dingen waarop dokter Devadoss een preek geeft waar het heen moet met de wereld! 
Dokter Devadoss is een Botten Dokter (ortho), over het algemeen liggen mijn interesses niet zozeer bij botten maar tot nu toe vermaak ik me prima tussen geamputeerde benen, knie operaties en huid transplantaties. Wel heb ik ook de Gynacoloog ontmoet in het ziekenhuis die enthousiast alles aan mij heeft uitgelegd (hoe de bevallinge etc. er aan toe gaan in Devadoss hospital) en ik kan altijd langs komen om vragen te stellen en te obseveren. In de tussentijd was mijn nieuwe kamergenootje Jennifer woensdag al de afgelopen 4 dagen ziek (ze had zondag koorst gekregen en voelde zich vaak Dizzy). Ik ben toen met haar naar Devadoss Hospital gegaan. We gingen naar de Duty dokter die ik tot zoverre nog niet had onmoet. De dokter in kwestie was wel erg nonchalant hij begon namelijk eerst een ellenlang verhaal over zijn exchange year in Duitsland in 1988 voordat hij pas aan Jennifer vroeg (die al bijna aan het flauwvallen was) hoe het met haar ging. Vervolgens ging die ook nog even een andere patient helpen met mega opgeblazen voeten! Hij schreef uiteindelijk antibiotica voor zonder iets the controleren. Aangezien we het maar een vreemde verschijning vonden en Jennifer niets liever wou dan liggen (en beter worden natuurlijk) zijn we maar naar de Emergency post gegaan die haar bloeddruk etc. gingen opmeten. Ook werd dokter Devadoss opgetrommelt. Jennifer werd op een kamer 308 neergelegt waar ook al Amanda en Camille lagen! Dokter Devadoss maakte de opmerking dat hij wel een nieuwe vleugel kon openen voor ProjectAbroad patienten. Ik heb die dag een overlevingspakket samengesteld voor Jennifer en ben die nacht in het ziekenhuis gebleven bij haar. De Junior Dokter had volgens mij die dag/nacht niet zo gek veel te doen omdat die constant bij ons was en niet meer stopte met praten. Ik weet nu zo ongeveer elk detail over zijn leven! 

Donderdag ben ik nadat ik gewisseld had met Amanda om voor Jennifer te zorgen (aangezien ze anders haar gewoon kraan water zouden geven en een Infuus is hier alles behalve fijn) ben ik mijn Visa voor Sri Lanka gaan regelen en vervolgens met Alexa naar Kanyakumari gegaan. De bus rit was uiterst spannend omdat je nooit weet of je in de goede bus zit maar om 2200 kwamen we eindelijk aan op onze eind bestemming. Normaal gesproken moeten we op vrijdag naar het ziekenhuis maar dit keer waren we vrij, we maakten daar mooi gebruik van omdat het voor Alexa haar laatste weekend was. We waren op een plek waar drie oceanen samen komen en waar je zowel de sunrise als de sunset kan bewonderen. Eigenlijk hebben we alleen geslapen (de bedden hadden iets weg van Westerse bedden (a), naar het strand geweest, op de foto geweest met Indiers, met de boot naar een rots (tempel) geweest en gegeten. Ook hadden we een bar ontdekt waar we tot 21.45 hebben gezeten omdat dan de bar sluit :p We hebben daar 2 backpackers ontmoet. Zaterdag kwamen we na een paar geweldige dagen weer thuis. Tot onze verbazing kwamen Alexa en ik er achter dat Jennifer alweer in het vliegtuig naar Duitsland zat!

Gister (zondag) was weer een zeer bijzondere dag. Om 8 uur had ik afgesproken met Pria (20 jaar en verpleegkundige in Booma), natuurlijk kwam ze 30 mintuten te laat (a). We gingen met de bus naar haar woonplaats, daar heb ik haar moeder ontmoet en we zijn toen naar haar kerk geweest. Aangezien alles in Tamils was heb ik er niet veel van meegekregen maar de liedjes waren erg leuk en het was Avondmaal tijd. Wel zitten alle mannen op stoelen en moeten de vrouwen op hun knien op de grond zitten. Mij wouden ze natuurlijk gelijk op een stoel zetten maar ik vond dat niet nodig (al had ik na een uur op mijn knien gezeten te hebben ergens toch een beetje spijt van het afslaan van het aanbod). Na de kerkdienst ben ik met Pria naar haar toekomstige verloofde gegaan en zijn familie. We gingen er met de bus heen, toen ik uitstapte vroeg ik aan haar of hij hier ergens woonde. Dat bleek helaas niet zo het geval te zijn, er kwamen namelijk twee moters aan waarvan de eene bestuurder de verloofde was en de andere zijn broer! Na elke bocht was ik blij dat ik het overleefd had en iets gevaarlijkers dan een Richa kon ik mij niet voorstellen! Zijn Familie was heel vriendelijk en gastvrij. Hun accepteren het huwlijk voorkomen maar Pria's familie niet. Ik ben trots en vind het heel stoer van haar dat zij niet luistert naar haar familie en voor hem (liefde) kiest. Na gister zie ik Pria als een hele andere vrouw en kan ik het verdriet in haar ogen zien van haar ingewikkelde en gesloten familie maar ook weer de blijdschap als ze bij haar nieuwe schoonfamilie is. Om 2.00 uur gingen ze lunchen ik probeerde daar een beetje onderuit te komen aangezien nadat ik de keuken had gezien niet meer zozeker was of het Chriskevriendelijk was! Natuurlijk was het onmogelijk om de lunch af te slaan maar ik ben er onderuit gekomen met yoghurtrijst wat gelukkig geen kwaad heeft gedaan voor mijn stumach. De verloofde en Pria hebben mij vervolgens thuis gebracht op de moter. Achteraf vond ik het eigenlijk zelfs leuk maar ik ben niet van plan om vaker op die manier aan het verkeer deel te nemen!
Omdat het Alexa's laatste avond was wouden naar een ijssalon gaan! Het voorval deed zich alleen voor dat het onwijs stormde (het regen seizoen begint dan toch echt te komen) en ik heb natuurlijk geen regenjas mee genomen (iedereen lacht me hier uit!). Ik kwam dus ook als een verzopen kat aan in de ijssalon en natuurlijk stond daar Chennai TV die allemaal vragen gingen stellen, Great! 
Ik was zeer verbaasd dat na een uur regenen (maar dan ook echt regenen) de straten al een halve meter onder water stonden. We konden op de terug weg bijna zwemmend naar huis. 

Vandaag ben ik weer naar het ziekenhuis geweest waar ik weer zeer bijzondere casussen ben tegen gekomen. Van Devadoss mogen we foto's maken maar ik vind dat toch een beetje ongemakkelijk. In mijn vrije tijd maak ik foto's maar in het ziekenhuis of bij mensen thuis doe ik het liever niet. 
Om 18.00 ben ik nog even naar het plaatselijke zwembad gegaan waar ik tot mijn verbazing 5 blanke jongens zag zwemmen! Aangezien ik de afgelopen weken alleen maar vrouwlijke vrijwilligers had ontmoet en tot de ontdekking was gekomen dat de jongens zich in de jungle bevinden (daar zijn de meeste bouw en dieren projecten) was ik geheel verbouwereerd tot deze nieuwe ontdekking. En ze blijken hier ook nog meer vrienden te hebben zitten. Morgen gaan we met zen alle uit eten! 

Ook heb ik deze week de informatie gekregen over mijn project in Sri Lanka. Ik ga in een weeshuis werken 80 km van Colombo verdaan waar 40 kindertjes wonen tussen de 5 en 17 jaar. Mijn taak omschrijving is lesgeven, eten bereiden en met de kinderen spelen.

Ook kreeg ik vandaag een mailtje van Jennifer dat ze Denque fewer heeft en dat haar lever is beschadigt door alle medicijnen die ze haar in Devadoss hebben gegeven! Ze verblijft nu in een tropical hospital in Germany. Dit blijkt maar weer dat er nog wat te verbeteren valt aan de ziekenhuizen in India!  

Het eten blijft nog steeds een uitdaging :p Maar ik eet maar veel fruit en soms blijft Geetha me verbazen met haar kookkunsten. Laatst heeft ze pannenkoeken gebakken, dat smaakten geweldig! 

Ik heb er weer een veels te lang verhaal van gemaakt en nog heb ik niet alles kunnen vertellen haha. 
Deze week ga ik veel tijd in het ziekenhuis besteden om de andere afdelingen te ontdekken. Het Devadoss ziekenhuis is namelijk gigantisch. 

Ik kan zeggen dat ik heel gelukkig ben in India. Als je zover weg bent van huis overzie je dingen allemaal geheel anders. Ik heb me nog nooit zo relax gevoelt. Wel heb ik op de vraag "wat ik ga studeren" nog geen antwoord gevonden! Vandaag is Alexa vertrokken naar huis en ben ik over gebleven met Tilly en Mette. Ik hoop dat er snel een nieuw iemand komt aangezien ik ondanks mijn flexibelheid geen klik met Tilly en Mette heb. Ik oog dan misschien altijd vrolijk maar ik heb soms ook heus wel eens een emotionele strijd en dat ik de wereld probeer te begrijpen maar constants sagherijnig zijn gaat me toch iets te ver. Ik heb het ook voorzichtig aan ze gevraagd wat de rede was van hun humeur de afgelopen 5 weken maar dat stelden ze niet geheel op prijs! 

Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat :) 
En ondanks de powercuts sta ik altijd paraat om jullie te woord te staan op skype, ik blijf altijd nieuwgierig ;) Ik wens jullie allen (voor diegene die vakantie hebben) een prettige herfst vakantie toe en ik zal de Klaverjas avond missen!

Heel veel knuffels, 

Chriske