Vanakam

Lieve Familie&vrienden, 

Het is nu zo een weekje geleden dat ik heb geschreven maar heb het gevoel dat ik hier al maanden ben! Wegens sommige gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden die ik graag met jullie wil delen, schrijf ik nu alweer een reis verslagje :)

De eigenschap 'Geduld' heb ik niet met mijn geboorte meegekregen, maar ik heb wel al na 1 week ontdekt dat die eigeschap zich langzamerhand ontwikkelt in India! In India kan je namelijk niks plannen. Mensen komen altijd te laat, het water kan op eens op zijn wanneer je wilt douchen, de stroom valt ook regelmatig uit waardoor automatisch wifi niet beschikbaar is en op alles moet je eigenlijk wachten of er gebeurt iets spontaans waardoor het hele plan weer veranderd. 

Ook is het in India standaard 24/7 40 Graden, ik ben dan wel een zomer mens maar 40 graden is toch iets te veel van het goede. We hebben daardoor ook een tropenrooster in het ziekenhuis. We beginnen s'ochtend vroeg tot 13.00, daarna gaan we lunchen thuis en kunnen we tot 15.00 de hitte ontwijken en een PowerMapje doen en daarna kunnen we naar het ziekenhuis maar we mogen ook dingen gaan bezoeken. Eigenlijk heb ik constant te behoefte om te douchen in India (dat doe ik ook minstens 2 keer per dag). In het gast gezin kan je van douchen niet geheel spreken, de badkamer is een betonnen kamer met een tiolet (gelukkig wel een normale), emmers en een kraan! Maar om je was te wassen is het een prima was plaats en ik vind primatief leven eigenlijk helemaal niet erg. Ik heb gewoon het gevoel dat ik contineau aan het kamperen ben. Ze hebben hier geen warm water maar dat is in mijn geval helemaal niet erg. Het begrip koud is hier gewoon helemaal niet meer van toepassing, alles is hier gewoon heet. 
Wel moet ik toegeven dat ik al een plaatselijk hotel met zwembad heb ontdekt waar je voor heel goed koop kan zwemmen, het voelt een beetje tegenstrijdig maar aan de andere kant ik steun dan wel weer het hotel! Momenteel is zwemmen wel een uitdaging aangezien mijn TBC wond nog steeds open is en ik dus zwem met 1 arm in de lucht. 

Het ziekenhuis heeft de afgelopen dagen al vooruitgang geboekt als het gaat om nuttige tijd besteding! De dokter waar ik aan gekoppelt ben blijft wel nog steeds een raadsel! Maandag kwam ze pas om 11.00 binnen wandelen (terwijl ik er s'ochtends vroeg al was) en vandaag was ze er de hele dag niet. Op het begin was het wel een beetje onwennig aangezien bijna iedereen daar Tamils spreekt en geen Engels en niet iedereen van het personeel op de hoogte is van mijn aanwezigheid. Gister ben ik er ook pas achtergekomen dat er een Tandarts, Neuroloog, Huidarts en Ortho(iets met botten) in het ziekenhuis bevind. Eigenlijk kom ik stapje voor stapje er zelf achter hoe het ziekenhuis werkt en hoe het in elkaar zit. Vrijdag heb ik voor het eerst in mijn Leven een Operatie meegemaakt, het was heel indrukwekkend! Er zijn twee zusters in het ziekenhuis die nog enigzins Engels spreken en met hun kan ik het erg goed vinden. Ze vinden het erg leuk als ik Tamils probeer te praten. Een van hun had mij meegenomen naar een kamer wat een operatiekamer moest voorstellen (in mijn ogen leek het meer op een chaotische keuken). Dit keer hadden de dokters, verpleegkundige en ik zelf wel operatie kleding aan en een mond kapje! Er bevonden zich 7 mensen in de kamer waarvan drie daadwerkelijk met de patient bezig waren. Ze deden een keizersnee, het was zo ongelooflijk gek om daar naar te kijken. Ze sneden maar wat rond 15 minten en toen kwam er op eens een blauw babytje te voorschijn. Daarna gingen ze van alles wegsnijden, branden, hechten, bloedwegzuigen (het ging allemaal `zeer hardhandig, ik hoop dat het er in Nl toch anders aan toe gaat) en later hoorde ik ook dat ze de baarmoeder hadden moeten verwijderen. Toen we de baby (helemaal gezond:)) naar de familie gingen brengen en de familieleden zagen dat het een meisje was en ze opeens allemaal teleurgesteld keken, kreeg ik toch wel een vlaag van verbijstering! Hoe kan je nou niet blij zijn met zo'n lief schattig, onschuldig, gezond meisje (het fenoneem bruidschat is nooit een goede uitvinding geweest!). 
Ook ben ik te weten gekomen waar de boerka's vandaan komen! In een ver verleden leefde er in India hele rijke Koningen die graag een harem om zich heen hadden met de mooiste meisjes van het land. Aangezien moslims (perzische) meisjes vaak heel mooi werden gevonden werden jonge dochters gehezen in een boerka om ze te bedekken voor deze beruchte koningen. Helaas zijn sommige daar een beetje in blijven hangen nadat de koningen in kwestie verleden tijd waren. 
Aangezien de dokters mij soms compleet bleken te vergeten ben ik vandaag na het drie dagen te hebben geobseveerd het toch anders gaan aanpakken (als het niet van hun kant komt, moet het maar van mij komen). Ik ben vandaag dus maar heel veel gaan vragen en gek genoeg gaven ze ook nog antwoord ook :) De plaatsvervangende gynacoloog ging bij elke casus kort vertellen wat er aan de hand was (nadat ik had aangegeven dat ik daar meer van leerde) en ik mocht steeds na het hartje van de nog in de buik zittende babytjes luisteren. Ook heb ik vandaag 2 bevalingen meegemaakt. Allemaal zeer bloederig en het gaat onwijs snel voor mijn gevoel. Alleen het hechten duurde bij de laatste lang! De bevallingen vinden plaats in de bevallingskamer waar zich drie metalen tafels bevinden waar ze op liggen. Het is hier niet normaal dat de man bij de bevalling (of moeder) aanwezig is en toen ze ging huilen werden de verpleegkundige boos! Ik vond dat zelf zeer vreemd aangezien als ik ooit op de BoomaHospital manier zou moeten bevallen zou ik het hele ziekenhuis bij elkaar gillen! Ik heb ook maar haar hand vastgehouden de hele tijd om nog enigzins hulp te bieden voor haar. Uiteindelijk wist ik niet of zij harder in mijn hand kneep of ik in die van haar! Toen we werden opgeroepen voor de 2de bevalling lag nog steeds de vrouw van vanochtend op dezelfde tafel (morgen ga ik vragen waarom ze na de bevalling daar nog zo lang moeten liggen en waarom de baby niet naar de moeder word gebracht na de bevalling en het hechten). 

In het weekend heb ik mij laten onderdompelen in de wereld van het Hindoeisme. Ik heb het even allemaal om mij laten inwerken maar heb toch bedacht dat ik toch maar bij het Christendom blijf! Nadat ik zaterdag Livinia (Italiaans en zeer hylarisch) had uitgezwaait en we de Olifant die op eens langs het huis liep gedag had gezegt ben ik met Mette (Denemarks) naar een tempel in Madurai gegaan). De tempel was gigantisch groot en we hadden een gids geregelt die ons alles kon vertellen over het Hindoeisme. Wel waren het zoveel verhalen dat het lastig is om alles te blijven onthouden (vooral de hoeveelheid Goden verbaasde mij). Ook is een bezoek aan een Tempel gelijk een sportieve bezigheid je moet namelijk voordat je gebeden verhoort worden bij de desbetreffende God tussen de 3 a 11 keer rond het Beeld/god lopen en dan iets op je hoofd smeren. Wel ben ik een soort lopende atractie in India. Ik heb 2 uitwerkingen op mensen! Sommige kinderen gaan spontaan huilen als ze me zien en andere bespringen me zowat en willen met mij op de foto, heel bizar. Onze Gids bracht ons op een begeven moment naar een winkel waar we naar een dakterras werden gebracht waar we Foto's konden maken van de Tempel (het was een erg mooi uitzicht) er kwam een man die ons drinken aanbood en vervolgens begon hij te praten en hielt hij niet meer op. Hij heeft zelfs iemand geregeld die onze schoenen bij te Tempel op kon halen, onze gids bedankt en weggestuurd (we hadden natuurlijk wel betaalt) en hij zetten ons op een Rischa naar huis uiteindelijk. Hij was zeer vriendelijk maar soms kan het ook iets te veel zijn dat je niet weet wat je er mee aan moet. 
De volgende dag (zondag) had Geetha (hostmama) ons aangeraden om naar de Monkey Tempel met de bus te gaan. Ik zag de bus wel zitten het is a) goedkoop en b) een ervaring rijker maar Mette was iets aan de humeurige kant (dat kan komen door mijn slaapgewoonte dat soms komt opwaaien, maar dat terzijde) en ze wou graag met een Rischa omdat ze niet van de drukte van de bussen houdt. We zijn dus maar met een Rischa gegaan, waar ik later spijt van had! Het was een tocht door heel veel natuur en prachtig uitzicht, de heen weg ging alles nog goed. Bij de Monkey tempel hebben we marktjes bezocht, een schooltje gezien, de tempel bezocht, weggerend voor apen (ik ben nog steeds niet over mijn Tanzanie Accident heen!) en heel veel Indiers ontmoet. Op een begeven moment werden we gevolgd door 2 iets wat vervelende jongens, we vonden het toen ook tijd om naar huis te gaan. Maar in de Rischa werd het er niet veel beter op! Er zat namelijk ook een vriend van de RichaDriver in de Rischa en ik moest natuurlijk weer naast hem zitten. Op het begin leek hij wel aardig maar hij bleek al snel handtastelijk tezijn. Ik ben dan wel niet op mijn mondje gevallen maar het was alleen hij, Mette, de RischaDriver en de bergen! Aan het einde van de rit zat ik zowat op Mette haar schoot om maar zo ver van de man naast mij te zitten en ik was heel blij toen ik arriveerde op de eindebestemming(GeethaHouse). Ik kon hem dan wel van mijn afslaan maar het voelde toch niet helemaal gemakkelijk in de Rischa. Volgende keer ga ik gewoon lekker met de bus! 

Het eten is wel nog steeds een uitdaging en zal ook nog wel even zo blijven! Ze noemen mij nu al het Nutella meisje, aangezien ik het echt met alles weet te combineren! Morgen heb ik Geetha beloofd om appelmoes te maken, daar hebben ze hier namelijk nog nooit van gehoort! 

Vanavond ben ik eerst met een paar andere Europeanen naar de Thaler Market gegaan om mijn maten op te meten en stoffen uit te kiezen, morgen liggen er 2 broeken en een jurkje voor mij klaar :) Daarna zijn we nog met zen alle in een Indisch restaurant gaan eten. Ik at Naana with Cheese (zo lekker) en Butter Chicken (voor het eerst in 1 week dat ik weer vlees at, in Geetha house zijn ze namelijk vegatarisch). Als je hier uit eten gaat betaal je ongeveer 200 roepi p.p. en dat is dus ongeveer drie euro (zo vreemd). Met dezelfde groep gaan we dit weekend naar de Mountains. 

Vanavond is er ook een nieuw meisje op de kamer gekomen, ze komt uit Cambridge en heeft toevallig dezelfde backpack als ik!

Ook kan ik jullie alle vast verzekeren dat ik niet met een Indier thuis zal komen! Niet geheel mijn type (oo en Mam mijn woeste Australiaan ben ik ook nog niet tegengekomen ;)). Wel kan ik melden dat ik spontaan verliefd word op alle kinderen hier, zou ze zo allemaal willen mee nemen! 

India is denk ik een land wat niet te vergelijken valt met elk ander land in de wereld! (misschien Sri Lanka maar naar horen zeggen is het daar op een of andere manier toch weer heel anders, vooral rustiger en meer natuur). Ik kan door Madurai lopen met vrienden en dat we zo in beslag genomen zijn door de omgeving dat we vergeten te praten met elkaar (zelfs ik ben stil).  Alles ruikt, smaakt en voelt hier anders. Ook is het ondanks de armoede een heel vrolijk land aangezien Indiers veel lachen en gekleurde kleding dragen. 

Ik maak mijn reisverslag zoals altijd weer veels te lang maar ik hoop dat het niet te lang dradig is. Mijn eerste kaartjes heb ik al op de post gedaan en ik vind het erg leuk om te skypen :) (Skype naam : chriske0104). 

Nu zijn jullie allemaal op de hoogte van mijn eerste week in India en over 1 a 2 of 3 weken zou ik weer wat posten. 

Ik wens jullie alle een goede week toe :)

Liefs en vele kusjes Chriske