Dit was het dan alweer

Lieve familie en vrienden,

Vrijdag ochtend zijn mama en ik weer veilig geland op Schiphol. Eerder dan verwacht (we hadden ons een beetje vergist in de datum, zelfs papa). De afgelopen twee weken zijn in een sneltrein gegaan en vanwege alle indrukken en warmte heb ik geen reisverslag kunnen plaatsen. Mijn voornemen is om het laatste verslag kort en krachtig te houden, maar bij mij weet je het maar nooit ;) We zullen zien waar het schip strand!

We hebben in Goa de laatste dagen nog genoten van het eten, de zon vanuit de schaduw en de Airco. Op zaterdag begonnen we weer aan onze reis naar Umang. We gingen opgeladen en met optimisme terug. Toen we er eenmaal waren aangekomen waren we opgelucht dat het meisje met de woedeaanvallen geen aanvallen meer had gehad. We zijn die week met alle kinderen naar een restaurant gegaan waar ook een zwembad was. Het was heel leuk om met de bewoners de routine te doorbreken en dat ze echt een dagje plezier hadden. Vele bewoners sprongen het water in en andere moesten wij helpen. Uiteindelijk vond de staff het zwemmen nog het leukst. Toen de lunch namelijk helemaal klaar stond konden we alle bewoners zover krijgen om uit het zwembad te komen maar de staff was moeilijker. We wilden eigenlijk dat de kinderen zelf konden kiezen wat ze wilden eten. Om één of andere bijzondere reden was dit niet mogelijk, er moest en zal een Indisch buffet komen. Gelukkig vond iedereen dit ook zeer lekker en hadden ze zelfs een pasta bij het buffet geserveerd. Het was ook leuk om te zien hoe vrij Indiërs zich voelen wat betreft het leeg roven van andermans fruitbomen. Door heel India zie je overal fruit bomen staan. Het is heel gewoon om het fruit bij iedereen lukraak te plukken.

De kok van het weeshuis vonden we in het begin een iets wat pikante vrouw maar uiteindelijk blijkt ze een zeer humoristische vrouw te zijn. Ze ziet de bewoners echt als haar familie(slaapt ook bij de kinderen op de slaapzalen) en geeft de bewoners echt liefde. De lach van mama vond ze zeer leuk. De gehele dag door zag ze het als een uitdaging om mama’s lacht te imiteren en vervolgens zelf vreselijk te lachen. Daarnaast kwam ze vaak met de telefoon naar ons toegelopen onder het mom ‘een andere vrijwilliger belt’ en vervolgens is er niemand aan de lijn (vond ze zelf ook heel grappig). Het zorgde toch voor de vrolijke noot in het geheel.
In ons laatste weekend in India zijn we naar Mumbai gegaan.

We mochten bij een Nederlands stel logeren met een andere
vrijwilliger(Pranita). Dit was een geheel oer-Hollandse, gezellige en luxe ervaring. Ze wonen in een heel mooi appartement en de eerste avond hebben we kaas- en vleesfondue gegeten. Er stonden veel Nederlandse producten op tafel en er was zelfs wijn. Mama dacht laat ik ook eens twee wijntjes drinken. Dit resulteerde in een ik ga naar bed en ik poets zelfs mijn tanden niet meer moment. Het was een hele gezellige avond met elkaar. We konden al onze ervaringen delen en waren ook heel nieuwsgierig hoe het is om als exports in Mumbai te leven. De volgende dag zijn we overdag door Mumbai gaan city toeren. Pranita heeft ons als een ware gids de wasstraat, gate away, Taj Mahal hotel, station en leuke souvenirs straatjes laten zien.

Die avond gingen we naar een feestje van de Nederlandse club in India. Dat is een club die bestaat uit exports in Mumbai die uit Nederland/België komen. Eén keer per maand komen ze bij elkaar bij iemand thuis om te borrelen. Dit keer hadden ze het wat grootser aangepakt. Er was een DJ en het thema was de 80ties. De lekkerste cocktails konden worden gemaakt, er was een zwembad en er waren zelfs bitterballen. Het had een hele leuke avond kunnen worden maar helaas deed het feit zich weer voor dat ik last kreeg van mijn buik. Ik was eigenlijk al verbaast hoe goed het ging in India maar die avond ging het weer helemaal fout. Ik wist zelfs niet meer hoe ik Norbit pillen moest binnen krijgen, Pranita moest me bijstaan met het voeren van yoghurt(met daarin de pil verstopt) om het weg te krijgen. We zijn die avond eerder naar huis gebracht en ik heb die nacht weinig geslapen. Pas de volgende dag om 7 uur had ik op alle mogelijke manieren alles uit mijn lijf gegooid en ging het weer beter. Mama is die dag nog met Pranita gaan winkelen om de laatste spulletjes voor de bewoners en thuis te kopen. Ik bleef die dag in het appartement om uit te rusten. Om vier uur werden we opgehaald door onze favoriete Indische taxi chauffeur. Voordat we weer naar Umang gingen heeft hij ons nog zijn huis laten zien. Hij behoort tot de middenklas en hij bereidde ons goed voor op de heenweg naar zijn huis dat hij geen stoelen had. Ondanks dat zijn huis bestond uit twee kleine kamers was het verbazingwekkend schoon en zijn vrouw zeer vriendelijk. Ze maakte voor ons dosa en ik heb vol belangstelling geluisterd naar zijn familie verhalen en hoe hij is getrouwd met zijn vrouw. Hij is getrouwd uit liefde maar de familie van zijn vrouw heeft het huwelijk nooit geaccepteerd omdat hij moslim is en zij hindoe. We vonden het wel iets frappant dat hij voor zijn zoons een vrouw wilde uitkiezen (uithuwelijken). Toen ik doorvroeg vulde hij wel aan dat zijn zoons vrij zijn om mee te beslissen en dat als ze zelf een vrouw vinden dat hij daar natuurlijk ook achter staat gezien zijn eigen huwelijk.

De laatste dagen op Umang hebben wij veel met de bewoners opgetrokken. We hebben geprobeerd om alles te geven wat we kunnen geven. Door de cultuurverschillen en het klimaat was dit soms moeilijk. In 45 graden de energie vinden om alle kamers te gaan schrobben is toch een uitdaging.

Op maandag hebben we nog 28 pizza’s gehaald voor zowel de bewoners als alle staff. Zelfs de mensen die werken in de tuin kregen ook een pizza. Het was een komisch tafereel wat denk ik nog nooit voorgekomen was. De hoofd tuinman wilde toch echt niet met ons aan één tafel zitten. Uiteindelijk hebben ze binnen een paar seconde de flessen Sprite leeggedronken en zijn ze met hun pizza onder de arm naar hun huizen vertrokken. Achteraf was dit ook het beste, hierdoor konden ze hun pizza delen met hun kinderen en echtgenotes. We hadden de tafels gedekt met servetten, gekleurde bekertjes en kaarsjes. In de ruimste waar we aten hebben we ook een slinger opgehangen met tekeningen van mijn stageklas waar ik dit jaar heb gelopen in Nederland. De bewoners vonden het een erg leuke avond.

Woensdag hebben we nog een afscheidsmaaltijd gekregen en hebben we gedanst met iedereen. Dansen is voor de bewoners een feest. Ieder danst op zijn eigen manier in hoever het kan en de muziek wordt helemaal geleefd.

Elke middag is er zoals ik eerder heb beschreven workshop tijd. Voor elke keer dat ze werken krijgen ze een soort salaris. Met dat geld kunnen ze toilet spulletjes kopen op dinsdag en gaan ze soms naar een supermarkt om kleding te kopen. Wij hebben nog onze vraagtekens erbij of het systeem nuttig is en hoe vaak ze al naar een supermarkt zijn geweest. Ik heb het geprobeerd te achterhalen maar iedereen gaf een ander antwoordt. In onze laatste week was een supermarkt bezoek gepland. In de ochtend zijn we met de eerste groep meegegaan. Er was één meisje die voor het eerst mee ging en ging idee had wat geld inhoud. Vol verwondering nam ze de hele supermarkt in zich op, soms ook enigszins angstig. Ze durfde eerst niks in haar mandje te doen maar uiteindelijk zat haar mandje helemaal vol. Ik probeerde nog uit te leggen dat ze al over haar budget heen zat maar ze verstaat helaas nauwelijks Engels. Bij de kassa ging de staff zich er opeens mee bemoeien en werd alles zo weer uit haar mandje gegooid. Het meisje was zeer verdrietig en wilde zelfs geen ijsje die mama voor iedereen had gekocht. Dit zijn momenten waarvan je denkt, moet dit nou! Aan pedagogische benaderingen in India is helaas weinig sprake. In de middag kwam het tot ene hoogtepunt aan verbazing voor mij. Wij hadden alle bewoners 5 onderbroeken gegeven. De volgende dag waren er al onderbroeken kwijt in de kamer waar de bewoners wonen die niet voor zichzelf kunnen opkomen. Ik heb dit aangekaart omdat ik vond dat de staff meer er op moet toezien wat er in die kamer gebeurt. Je kan de bewoners er niet voor verantwoordelijk stellen. Helaas hebben ze vervolgens drie uur naar de onderbroeken gezocht en kon de tweede groep niet meer naar de supermarkt. De tweede groep had zich er op verheugd en ze waren al helemaal mooi aangekleed. Ondanks dat we zeiden tegen de man die Umang leidt dat ze gewoon moesten gaan, gingen ze niet..

Donderdag avond zijn we richting Mumbai gegaan. Eerst hebben we nog met Pranita gegeten en daarna gingen we naar het vliegveld. Het is een aanrader om altijd op tijd naar het vliegveld te gaan want uit India komen duurt net zolang als in India komen. De vlucht ging spoedig, de bagage ophalen zeer traag maar uiteindelijk waren we weer veilig op Nederlandse bodem.

Ik kijk terug op intensieve, mooie, leerzame en bijzondere weken. Ik heb geleerd dat ik niet meer in april naar India ga (zo heet..) maar zeker nog een keer wil terug komen. Ik zou heel graag terug naar Umang willen om alle bewoners weer te zien maar de volgende keer wil ik ook weer meer van het land zien. De treinreizen in India heb ik gemist en er is nog zoveel wat ik niet gezien heb.

Ik ga alle lieve en bijzondere bewoners missen. Ze zijn zo krachtig en met sommige heb ik mooie gesprekken gehad over het leven. Zo is er een jongen die ondanks dat hij niet tot nauwelijks kan lopen toch dankbaar is voor zijn leven. Hij zegt: god heeft mij dit lichaam gegeven en ondanks dat ik soms verdrietig ben voel ik me vooral gelukkig en kijk ik naar de dingen die ik wel heb. Ik hoop dat de staff er voor open gaat staan om te veranderen en dat er ook meer staff bijkomt met scholing. Momenteel wordt Umang gerund door een man die hiervoor vrachtwagenchauffeur was en een paar vrouwen uit een dorpje die vaak niet op komen dagen. Ondanks dat het schatten zijn mist het toch een pedagogische inslag en de groei naar ontwikkeling.

Ik heb veel nagedacht over cultuurverschillen en vindt het een lastig gegeven. Iedereen heeft natuurlijk een andere visie en waarom zou ik gelijk hebben? Maar soms hoopte ik dat ze de trots van hun eigen cultuur los konden laten en gewoon konden kijken naar de kinderen. Wat hebben ze nou nodig? Wat ging er vandaag mis? Hoe kunnen we dit voorkomen? Hoe gaan we de bewoners stimuleren om met respect met elkaar te leven?

En uiteindelijk denk ik dat de begrippen: regelmaat, verzorging, liefde, eerlijkheid, consequent zijn, uitdaging, hygiëne en interesse tonen thuis horen bij de westerse cultuur maar ook horen bij de behoefte van meervoudig gehandicapten kinderen/bewoners.

De cultuurverschillen voelden soms ook als een smoesje als antwoordt op alles wat er mis ging. In het begin was het makkelijk om mee te gaan in de stroom. Gaande de weken ging ik steeds meer liefde voelen voor de bewoners en voelde ik me steeds meer verantwoordelijker. Mee gaan in de stroom was op het einde heel moeilijk. Ik wilde de bewoners zoveel meer geven.

Het is een project waar nog weel potentie inzit. Er moet nog veel bijgebouwd worden om alle kinderen in Bal Anand een thuis te kunnen geven. Maar ik ga de stichting in Nederland aanraden om eerst te investeren in goede staff. Pas als de basis goed kan je verder groeien.

Ondanks de moeilijke momenten heb ik ook onwijs genoten! Ik heb veel gelachen en er gebeuren ook mooie dingen. Bij het dansen wordt iedereen betrokken en sommige bewoners hebben kleine mijlpalen behaald in de vijf weken dat wij er waren.

Voor Indische begrippen is het een prachtige plek.
Het is toch een beetje een semi lang verslag geworden. Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes de afgelopen weken en hoop dat ik door middel van mijn verslagen jullie een beeld heb kunnen geven van mijn belevingen.

Liefs Chriske