Week 1 (a)

Lieve Familie en vrienden,

Hier dan toch eindelijk het eerste reisverslag geschreven vanuit India. Vanwege geen internet gaat het plaatsen van het reisverslag niet zonder hindernissen en zit er enige vertraging in. Gister had ik het al geschreven maar de wifi werkte natuurlijk niet op mijn computer, na heel wat telefoontjes en wachten ging die het spontaan doen. Door de vertraging in het uploaden van mijn blog is het uiteindelijk een iets wat lang verslag geworden.

30 april gingen we ’s morgens vroeg bepakt en al naar Schiphol. Het inpakken van mijn koffer ging natuurlijk weer zeer traag en tot het laatste moment heb ik nog dingen uit de koffer gehaald en erin gedaan. Het inchecken verliep spoedig, de douane zeer traag en al bij de gate begaven we ons in Indische sferen. Vele vrouwen waren al in sari’s gekleed en het rook al naar India(kruidig). Eenmaal in het vliegtuig kwamen we erachter dat we met een Indische maatschappij vlogen. Het eten bestond al uit rijst, het assortiment media bestond vooral uit Bollywood films en bij de toiletten ontbrak al de logica. De vlucht is verder goed verlopen.

In Mumbai hebben we gelijk kennis gemaakt met de douane, het taxi systeem en mochten we ons gelijk in 30 graden begeven(12 uur ’s nachts). We hebben die nacht in een hotel geslapen en mochten de volgende ochtend nog genieten van een westers/Indisch ontbijt. Na het ontbijt werden we opgehaald door Sulu en de taxichauffeur(die 11 jaar geleden ook in dienst was). Voordat we naar Umang gingen hebben we in een winkeltje nog even wat spulletjes gehaald (cola, nutella, toiletpapier etc.) en hebben we Bal Anand bezocht.

Bal Anand was nog precies het zelfde als vier jaar geleden en zelfs als 11 jaar geleden. Natuurlijk hebben er positieve ontwikkelingen plaatsgevonden. De kinderen hebben een mooie speeltuin in de tuin gekregen en de kinderen krijgen meer groente en fruit bij het eten. Maar het viel ons nog steeds op dat de kinderen weinig krijgen om mee te spelen (terwijl er kasten vol staan met speelgoed). Ze zitten maar in een kamer met niks, uit verveling slopen ze de vloer. Vele vrijwilligers zien dit probleem maar er is moeilijk verandering in te brengen zolang de Indische begeleiders het niet zien.

Een Nederlandse vrijwilliger die al 6 maanden in Bal Anand en Umang verblijft heeft ons een rondleiding gegeven in Bal Anand. Daarna was het tijd voor de lunch. In het vliegtuig zijn we gespaard gebleven qua pittig eten maar bij de eerste lunch in India moesten we er aan geloven. Bij elke hap stond mijn mond steeds meer in brand en nam ik steeds meer happen suiker. Gelukkig heeft Sulu humor en heeft ze begrip voor ons.
Na de lunch en uiteindelijk nog wat wachten, wachten en wachten was het eindelijk tijd om naar Umang te gaan. In de auto hebben we met Sulu onze verwachtingen door gesproken. Dit gesprek vond gelukkig plaats aangezien ik moest verhelderen dat ik geen verpleegkundige ben maar studeer om juf te worden. Als het aan Sulu had gelegen had ik alle zorgtaken op mij gekregen, in de praktijk heb ik ervaren dat dit geen goed idee is…

De eerste dag op Umang was het vooral aftasten en waarnemen. Het terrein is mooi, groot en schoon. De gebouwen zijn vrolijk geschilderd met witte versiersels. Overal staan planten, bloemen en bomen met tropische vruchten. We slapen in een vrijwilligershuis. We hebben hierin een eigen keukentje waarin we kunnen ontbijten(dat leek Sulu verstandig).

De bewoners zijn vriendelijk en iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten en beperkingen. Met sommige maak je heel snel contact andere zijn weer moeilijker te bereiken. Vooral de taal barrière is soms lastig en de cultuur verschillen. Vooral in het contact met de begeleiders is dat lastig. We willen ons voegen in de gewoontes van hun, maar door de taal is het ons niet altijd even duidelijk wat de gewoontes zijn. Daarnaast nemen we veel waar en gebeuren er dingen die wij niet altijd even pedagogisch verantwoord vinden. Wat doe je dan? Kijk je toe? Neem je actie? We zijn niet gekomen om dingen te veranderen maar om te leren en te helpen daar waar nodig is. Na veel nadenken heb ik wel bedacht dat leren eigenlijk een wederzijds proces is. Om iemands cultuur te willen begrijpen is het ook noodzakelijk dat de ander ook van jou wilt leren. Open staan voor elkaars mening en elkaars cultuur respecteren. Aangezien wij er maar vijf weken zijn voegen we ons zoveel als mogelijk in hun manier van leven en proberen we de bewoners de aandacht te geven die zij verdienen.

Elke ochtend staan wij om 7 uur bij de kamers van de bewoners om ze te assisteren met wakker worden, douchten en aankleden. Mama gaat vaak naar kamer Ginny 1, daar slapen de bewoners die veel hulp nodig hebben. Ik ga naar kamer Ginny 2. Sulu wilde eerst dat ik me zou ontfermen over de mannenkamer waar een bewoner ligt die een hersenverlamming heeft waardoor hij bij alles hulp nodig heeft (100% afhankelijk). Aangezien ik nog totaal geen ervaring had met het wassen en aankleden van mensen, leek me dit niet verstandig. Gelukkig kon ze zich daarin vinden. Als ik om 7 uur bij Ginny 2 aankom zijn de meeste dames al aangekleed en wel. Sommige zijn zelfs al de honden aan het uitlaten (Umang heeft vier honden). Eén dame help ik in de ochtend omdat ze niet kan lopen. Er werken twee vrouwen uit het dorp op Umang van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Hun taken pakket is erg breed, van de was doen tot het helpen van de bewoners. Over het algemeen is het de bedoeling dat ze er altijd zijn, maar regelmatig komt er één niet opdagen. De eerste dag heb ik gekeken hoe één van de vrouwen haar hielp. De volgende dag dacht ik dat gaat mij wel lukken, dit bleek toch moeilijker dan verwacht. Haar wakker krijgen was het eerste puntje maar haar in de rolstoel tillen was een veel groter puntje.. Een rolstoel heeft namelijk wielen, hier ging ik niet tactisch mee om. Al doende leert men gelukkig waardoor het nu goed gaat! We konden er beide om lachen. Maar ik moet ook toegeven dat ik deze taak met een gerust hart overdraag aan haar verzorgster(als ze op komt dagen).

Na het aankleden is het tijd voor gebed. Alle vijftien bewoners gaan ieder op zijn eigen manier naar de gebedsboom om te bidden. Na het bidden is het tijd voor fruit en daarna gaan de bewoners een half uur wandelen. Sommige kunnen zelf wandelen of wandelen bijvoorbeeld met de hond. Andere hebben weer veel hulp nodig. Het is waardevol om te zien hoe blij de bewoners zijn met hulp. Het is een moment dat ze kunnen oefenen met lopen, steun krijgen en een stukje aandacht.

Elke ochtend vindt er ook yoga plaats. Op de veranda worden er matjes uitgestald en alle bewoners doen mee met yoga in hoever ze mee kunnen doen. Het is een moment van samen zijn, rust en tegelijk ervaar ik het zelf ook als een soort fitness. Mijn lenigheid is nog steeds in de verste verte nog niet te bekennen. Ik vind het erg leuk om te zien hoe serieus de bewoners mee doen, tegelijkertijd kunnen ze erg hard lachen om ons gestuntel.

Na de yoga kunnen de kinderen zich opfrissen en is het tijd voor het ontbijt. Om half 10 komt de teacher uit het dorp en beginnen de bewoners aan hun klusjes. De taken zijn uiteenlopend verdeeld. Sommige bewoners ontfermen zich over de keuken en het schoonmaken van de gezamenlijke ruimtes. Andere bewoners houden zich bezig met de tuin en sommige zijn in de workshopruimte om sieraden te maken/materiaal te ordenen. Ik heb me de afgelopen dagen bezig gehouden met de tuin. Het is de bedoeling dat ze het gehele terrein ontzien van bladeren met een bezem en een emmer. Ik kan je vertellen dat is nog niet zo makkelijk als de temperatuur 40 graden is, er geen wolkje aan de lucht hangt, er het gehele jaar bladeren van de bomen vallen en de drie bewoners die er verantwoordelijk voor zijn moeizaam lopen. Dit vindt elke dag 2,5 uur plaats. Soms denk ik had ik nu maar een bladblazer, maar aan de andere kant de bewoners zijn tevreden en kunnen iets bijdragen aan Umang. Het werkte ook wel verhelderend dat ik ze niet hoef te motiveren om gestaagd door te werken maar dat er genoeg ruimte is voor pauzes.
Om 12.30 mogen de kinderen zich gaan opfrissen en is het daarna tijd voor de lunch. De lunch bestaat uit rijst, Dal en yoghurt. De bewoners eten eerst en daarna eten de begeleiders. Normaal beschikt Umang over een kok. Nu is het zo dat sinds wij hier zijn gekomen er vele opeens weg zijn. De kok is op vakantie, de fysiotherapeut zag het niet meer zitten, waar de verpleegkundige is gebleven is voor ons niet volstrekt duidelijk en soms blijven de schoonmaaksters/verzorgers uit het dorp spontaan weg. Ondanks dat zorgen de bewoners met een beetje hulp voor goede maaltijden. Het is dat ik niet van rijst hou maar anders was het voltreffelijk. Het schijnt dat de kok ook weer een keertje terugkomt, wanneer is nog de vraag.

Na de lunch kunnen de bewoners zich weer opfrissen. Om 14.30 is het workshop time tot ongeveer 17.00 uur. De inhoud van de workshops is in de loop van de week veranderd. Iedereen heeft zijn eigen werk, er vindt niet iets klassikaals plaatst. Sommige zijn uren kralen aan het sorteren, andere maken sieraden, borduren zakdoeken, doen niks of maken elke dag dezelfde puzzel. Vooral de laatste twee opties baarden ons zorgen. Mama is met de bewoner die uit haar zelf niks doet aan de slag gegaan. Ze kan moeilijk spreken(we denken dat ze een open gehemelte heeft gehad), haar linker hand heeft geen kracht en haar rechter hand weinig. Mama probeert met haar spreek en tel oefeningen te doen(waarbij ze ook gebruik maakt van picto’s en gebarentaal) en doet oefeningen om haar rechter hand sterker te maken. We merken dat ze dit heel leuk vindt en enthousiast mee doet met de oefeningen. We zien haar groeien en opfleuren van de aandacht die ze krijgt. De bewoner die elke dag dezelfde puzzel maakt is een lastiger verhaal. Zij is zwaar autistisch en het is moeilijk om haar aandacht te krijgen. Er zijn momenten dat we oog contact hebben maar echt communiceren is lastig. Ze heeft altijd een leeg waterflesje bij zich waar ze uren naar kan kijken en mee kan spelen. De puzzel wordt elke dag voor haar neergelegd. Soms maakt ze de puzzel in één keer goed, andere keren doet ze er niks mee of ze legt alle stukjes op de verkeerde plek. We weten niet zo goed wat voor oefeningen we met haar zouden kunnen doen. Als iemand ideeën of tips heeft, horen we dat graag :).

De meeste bewoners maken tijdens de workshops sieraden en servetten/zakdoeken om vervolgens te verkopen. Het is heel knap wat voor mooie spullen ze kunnen maken en dat ze met veel aandacht en zorgvuldigheid werken. Er is zelfs een bewoner die met één hand en haar mond mooie kralenkettingen kan maken.

Ik merkte dat sommige bewoners het heel leuk vinden om te rekenen en te schrijven. Tijdens de workshop probeer ik dit individueel met bewoners te oefenen. Ik laat ze vooral oefenen met het schrijven van hun naam(dit is vooral praktisch handig), als ik merk dat ze de bewegingen moeilijk vinden gooi ik er ook nog een paar leuke vormtekeningen tussen. Daarnaast oefen ik eenvoudige rekensommen met behulp van kralen. Sommige pakken het snel op andere vinden het weer lastiger. Deze week is de man van de Teacher ook twee dagen meegekomen. Hij is leraar op een basisschool, aangezien in India de kinderen nu schoolvakantie hebben komt hij deze maand soms mee. Het is mooi om te zien hoe hij met de bewoners om gaat. Gister heeft hij met drie mannelijke bewoners gerekend en geschreven. Het is prachtig om te zien hoe enthousiast ze waren, hun ogen glinsterde helemaal.

Na de workshop gaan de bewoners zich weer opfrissen. Om 18.00 uur is het tijd om te relaxen. Iedereen gaat dan naar de veranda. Er kan gezongen worden, geklets en er worden spelletjes gespeeld. We hebben nog niet veel spelletjes gezien maar ik mocht wel al cricket spelen(na 5 minuten was ik af..).

Het diner wordt elke dag om 19.00 voor de bewoners geserveerd. Dit kan elke dag verschillen. Van toast met ei tot hele roti maaltijden. Om 20.00 uur eet de staff met elkaar. Met wie we eten is elke dag verschillend. Soms eten we alleen, andere keren weer met de begeleiders. Kamer ginny 1 gaat naar het eten naar bed, de rest mag tot 21.30 binnen tv kijken. Ze kijken dan een soort Indische GTST, het ziet er zeer dramatisch uit.

Ik ga vaak na het eten naar kamer Ginny 1 om te helpen met tandenpoetsen en douchen. Zelf ben ik gewend om mijn tandenborstel altijd rijk te voorzien van tandpasta. Ik heb geleerd dat als je iemands tandenpoets met een elektrische tandenborstel het niet geheel aan te raden is. Binnen no-time zag ik alleen nog maar een wit gezicht. Gelukkig kon ze er om lachen en heeft ze het niet als traumatisch ervaren. Ze vraagt zelfs elke ochtend al of ik haar vanavond wil helpen met tandenpoetsen(met een stralend gezicht).

Door de weeks zien de dagen er tot nu toe zo uit, al kan het natuurlijk altijd plots anders lopen. Dat is eigenlijk met alles in India. Het gaat nooit zoals je had verwacht en wachten is eerder een regel dan een uitzondering. We zouden bijvoorbeeld pas dinsdag vrij krijgen, gister werd het opeens zaterdag en vandaag werd het opeens vandaag! Sulu was alweer in de taxi naar Chembur aan het rijden toen de plannen opeens allemaal veranderde. Ze belde ons op en binnen een uur zaten we met haar in de taxi naar Chembur. De speech therapie die zaterdag zou komen, kwam opeens niet meer.

Hierdoor kan ik nu eindelijk een blog plaatsen en hebben we tot zondag weer even wifi. Dat voet toch wel even als een verademing. Sulu heeft geregeld dat we kunnen verblijven in een Indische club. We hoeven ons niet te vervelen. Er is een fitness, zumba, yoga, restaurant, game zaal, tennisbaan en zelfs een zwembad. De zwemtijden zijn wel enigszins bijzonder. Het zwembad is open van 7.00 tot 11.00 en van 16.00 tot 22.00. Daarnaast weten we niet of vrouwen mogen zwemmen en is een badmuts ook verplicht, het is wel het proberen waard(40 graden is toch wel erg heet). Vanavond zijn we met een andere vrijwilliger naar winkeltjes gegaan en hebben we gezellig gegeten. Het restaurant had een dakterras, 11 jaar geleden hebben we er ook gegeten. Ik kan oprecht zeggen dat ik bepaalde Indische gerechten lekker vindt, ik heb er van genoten.

Waar we nu zijn is een groot contrast met Umang. Dit voelt aan de ene kant vervelend aan de andere kant hebben we het ook nodig om weer even bij te komen. Ondanks dat Umang een prachtig project is met de juiste intenties was het ook een heftige week. Ik denk dat er maar weinig plekken in India zijn waar gehandicapten zo met elkaar samen kunnen leven. Voor Indische begrippen hebben ze het heel goed. Het is echt een familie die met elkaar samen leeft. Ze zorgen voor elkaar en iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheden. Het is heel makkelijk om er voor de bewoners te zijn aangezien ze zelf ook veel liefde uitstralen. Maar helaas heeft Umang ook zijn problemen. Een familie is niet alleen maar roze, geur en maneschijn. Niet alle bewoners kunnen elkaar respecteren en soms wordt er één iemand buiten gesloten. Dit heeft tot gevolg dat ze zich alleen voelt en soms grote woede ervaart. Deze week ging het goed mis, dit was een heftige ervaring. Ik heb zulke woede nog nooit eerder bij iemand gezien. Toen ze me daarna vertelde dat dit wekelijks kon gebeuren moest ik even slikken. Van een protocol hadden ze ook nog nooit gehoord. In Nederland weten we goed te overdrijven wat betreft protocollen, maar in deze situatie had ik het toch aangeraden. Er hebben groepsgesprekken plaats gevonden en ze moet een paar nachtjes slapen in het time-out huisje. Ik hoop dat de groep haar uiteindelijk kan accepteren en dat ze rust mag vinden in haar zelf. De bewoners krijgen in onze ogen ook soms te veel verantwoordelijkheid. Ze moeten hard werken en er wordt veel van ze verwacht. Eigenlijk hebben veel kinderen een psycholoog nodig en begeleiding met kennis. Er is bijvoorbeeld ook een meisje die zich zelf slaat, zo erg dat ze zelfs blind is geworden. Ze moet veel schreeuwen en is erg ongelukkig. Zij zou veel psychische hulp nodig hebben en veel begeleiding. Die is momenteel niet aanwezig of mogelijk. Het is heel moeilijk om begeleiding te vinden die op Umang willen werken(Umang ligt erg afgelegen). Sommige bewoners vinden het soms ook moeilijk dat ze zich realiseren dat ze altijd op Umang zullen blijven, de wereld is voor hun heel klein.

Ondanks deze momenten vind ik het heel knap hoe Umang is gegroeid. De afgelopen 6 jaar heeft het zich steeds beter ontwikkeld. Na horen zeggen was het niet makkelijk maar ze gaan de goede richting op. Het is een waardevol project, het zou alleen nog meer verrijkt worden als er meer begeleiding met vakkennis zou werken. Wij proberen de bewoners veel positieve aandacht te geven en te helpen daar waar nodig is. Ze vinden dit heel fijn, we worden zelfs al didi(mama) genoemd.

Ik zou nog veel meer kunnen beschrijven maar ik denk dat mijn verslag nu wel lang genoeg is. Er gebeurt hier zoveel en India blijft een land waarover ik mij blijf verbazen. We zijn heel benieuwd wat volgende week gaat brengen.

We kijken terug op een intensieve, bijzondere, emotionele en mooie week.

Liefs chriske