Van pasta, romantische tv scenes tot Goa!

Lieve familie en vrienden,

Excuses voor mijn lange reisverslagen. Het lukt mij niet om mijn waarnemingen korter te beschrijven..

Er is weer veel gebeurt de afgelopen dagen. Als ik alles moet samenvatten in één woord zou ik zonder twijfelen voor ‘onbeschrijfelijk’ kiezen. We krijgen zoveel verschillende beelden binnen die ook constant veranderen. Het personeel blijft veranderen en de verpleegkundige en logopediste hebben we nog steeds niet gezien. De dokter en fysiotherapeut zijn dit jaar opgestapt. Volgens Sulu zouden ze iemand anders sturen, maar die zijn nog niet in beeld verschenen.

De kok daar in tegen is wel weer terug gekomen van haar familie bezoek. Zij werkt al vele jaren op Bal Anand/Umang en heeft ook Juultje gekend. Ze heeft zelfs alle bewoners van Umang als baby vastgehouden en zien opgroeien. Het voordeel van haar terug komst is dat het eten iets gevarieerder is. Het nadeel is dat ze voor ons opschept en denkt dat wij rijstmonsters zijn..

Over pittig eten verschillen ook de meningen. Volgens de teacher moesten we een groene peper proeven, ze was er heilig van overtuigd dat het niet ‘spicy’ was. Ondanks dat ik wat betreft nieuwe dingen proeven geheel thuis hoor bij de watjes, durfde ik het toch aan. Al na de eerste seconde stond mijn mond in brand en kon ik mijn lach niet inhouden. De volgende keer vertrouw ik toch maar op mijn eigen gezonde verstand, een peper is en blijft heet.

Deze week hebben wij ook een keertje voor het avondeten gezorgd. Het was nog een hele dagtaak. In de ochtend zijn wij met een tuktuk naar een plaatsje verder op gegaan. Ze hebben daar namelijk een supermarkt. We wisten niet zo goed wat we er bij moesten voorstellen. De meeste winkeltjes zijn straatkraampjes en ik had tot dusver alleen nog maar supermarktjes gezien in India die bestonden uit een stoffige kamer met stellingen, zonder karretjes, airco en ijskasten. Toen we bij de supermarkt aankwamen waren we hevig onder de indruk. Het was een groot en statig gebouw met wel is waar karretjes. Voordat we naar binnen mochten moesten we onze tassen in een andere tas stoppen waar vervolgens een Tyrap werd aan gemonteerd. Eenmaal binnen moesten we eerst door een poortje en werden we gefouilleerd. De supermarkt zag er eigenlijk een beetje uit zoals in Frankrijk. Er was airco en je kon er van alles vinden, zoals kleding, elektronica en service. Het enige wat ontbreekten was groente en fruit. Nadat we onze kar hadden volgeladen met Knorr tomatensoep, pasta, Heinz Ketchup, tosti ijzer, brood, cola, toiletpapier en kaas gingen we naar de kassa. Bij de kassa werd de tas opengeknipt zodat we konden betalen en de boodschappen konden inladen. Het verlaten van de winkel ging ook niet zomaar, eerst moesten we ons bonnetje laten zien waar vervolgens een stempel op werd gezet. Het was nog een uitdaging om alles in de tuktuk te krijgen. Voordat we weer naar Umang gingen zijn we nog naar een dorpje gegaan waar we groente en fruit konden kopen. Van te voren had de teachter voor ons in Hindi opgeschreven welke groentes we voor de pasta wilden en hoeveel. Toen we het briefje aan de marktvrouw gaven werden er zakken vol met groente gevuld. We dachten even moet dat allemaal in de pasta? We mochten zelf gebruiken wat we nodig hadden achteraf, de rest kon de kok de dagen erna nog gebruiken. Uiteindelijk moesten we bij elkaar 500 roepie betalen (8 euro). Bij een marktkraampje verderop hebben we nog appels gekocht voor de appelmoes.

Volgeladen met kilo’s groente, appels en de boodschappen van de supermarkt keerden we terug naar Umang. In Nederland zou ik als ik een pasta voor 20 man moet koken een uurtje van te voren beginnen. Toen we naar de hoeveelheid groente keken die allemaal moesten worden gesneden zijn we toch maar eerder begonnen. Eerst hebben we de appelmoes gemaakt en daarna zijn we me met de pasta begonnen. Uiteindelijk is de pasta al zeg ik het zelf goed gelukt! Er zat veel groente in en met de nodige ketchup, knoflook en basilicum kreeg de pasta smaak. De bewoners keurden de pasta ook goed en ze schepten zelfs twee keer op. Vooral de kaas was in trek. We hadden per ongeluk zoveel gemaakt dat we er de volgende dag ook van konden genieten. ’s Avonds kregen we een kaartje van een bewoner die ons bedankte voor het eten namens iedereen.

De dagen zijn lang en intens op Umang. Van uitrusten of tijd om aan school te werken is geen sprake. Deze week hebben we 7 dagen achter elkaar gewerkt. De dagen beginnen om half 7 en we zijn vaak pas rond 22.00 weer in ons huisje. Aan het einde van de week was ik wel een beetje op waardoor ik soms even moest liggen. Werken in 45 graden geeft toch een soort slow motion effect al la trampolinespringen zweet. Daarnaast is slapen in 45 graden ook niet geheel een aanrader en eten we vrij weinig waardoor ik met de dag moeier werd, meer last kreeg van mijn buik en hoofdpijn. Elke dag blijft anders.

Er zijn dagen dat we erg tegen de taalbarrière aanlopen en de cultuurverschillen. Het voelt dan net alsof we in een film zijn beland en alleen maar kunnen toekijken. We voelen mee met de karakters, begrijpen de verschillende invalshoeken en zien de problemen. Maar door de taalbarrière vinden we het moeilijk om een oordeel te vellen en daarnaar te handelen. Deze week heeft het meisje met de woedeaanvallen bijvoorbeeld weer een aanval gehad. Ze hebben haar vervolgens drie dagen opgesloten. Er is niet een ideale oplossing voor deze problematiek. In de groep is ze een gevaar voor andere en als ze haar opsluiten draagt het niet bij aan haar eigen ontwikkeling(als je mij drie dagen zou opsluiten zou ik ook gek worden). Daarnaast kan de groep zich niet in leven in haar, ze accepteren haar niet. Eigenlijk is het meisje gewoon een psychiatrisch patiënt. Ze is ook heel lief, grappig en we zien haar heel hard werken om geen woede aanvallen te krijgen. Ze wil heel graag bij de familie horen en ze kijkt op tegen sommige meiden. Ze weet alleen niet hoe. Als ze een woedeaanval krijgt is ze een totaal ander mens. Ze is pas 6 maanden op Umang. Hiervoor heeft ze vier jaar in een inrichting gezeten om geobserveerd te worden. Daar heeft ze leren slaan, bijten en werd ze eigenlijk dagelijks platgespoten. Momenteel mag ze overdag weer met de groep meedraaien en ’s avonds brengen wij haar naar bed in het Time-out hokje. Sulu en de teachter blijven optimistisch en hopen dat het goed komt. Het opsluiten breekt ons hart maar de teacher legde ons uit dat als ze weg moet uit Umang en naar een psychiatrische inrichting moet ze het niet beter krijgt. Ze doen daar nog aan elektrische schokken, vast binden en heel veel platspuiten. Ik ben alleen bang dat ze heel veel veiligheid, aandacht, liefde, begeleiding, psychische hulp en zelfs medicatie nodig heeft om de woedeaanvallen te baas te zijn. Dit is momenteel niet het geval, het is als het ware wachten op de volgende aanval.

Naast de moeilijke momenten maken we ook leuke dingen mee. We zien hoe sommige bewoners groeien door de aandacht die wij ze geven. Er wordt ook heel wat afgelachen met elkaar. Mama is elke dag bezig met een meisje die nauwelijks kan praten en weinig kracht in haar handen heeft. Elke dag geniet ze van de aandacht die ze krijgt en is ze trots op zich zelf dat ze groeit. Haar hand wordt steeds sterker en de klanken blijft ze oefenen. Sommige bewoners zijn bezig met het alfabet te leren. Op een bord staan alle letters geschreven, met een stok worden de letters aangewezen en vervolgens gesproken. Toen het meisje hun zag oefenen, dacht ze bij haarzelf dit kan ik ook! Vol trots liep ze naar het bord toe pakte ze de stok en begon ze allemaal vreemde klanken uit te spreken. De jongens keken vol verbazing naar het tafereel en de teacher kon zijn lach niet inhouden. Ik zelf heb dit euforische moment niet mee gemaakt maar volgens mama straalde ze zoals nog nooit tevoren.
Er is ook een meisje zoals ik al vertelde die zwaar autistisch is. Het is heel moeilijk om met haar contact te krijgen. Maar ondanks dat ze heel vaak in haar eigen wereld zit zijn er momenten van oogcontact en kan ze je opeens spontaan gaan knuffelen. Het zijn momenten van hoop. Tegelijk is het ook een bizar gegeven dat ze vooral de voorkeur geeft aan witte mensen. Haar begeleiders hebben gemerkt dat ze alleen witte vrijwilligers toelaat om contact te maken.

Tijdens de workshops zijn we zelf ook creatief bezig geweest. Mama heeft nieuwe slabben voor sommige bewoners genaaid. Dit ging niet zonder problemen. De naai machine had de vreemde gewoonte om zo gauw het knopje aan gaat als een razende te gaan naaien, het voetstuk hing er als het ware voor de sier bij. Toen alle slabben af waren en opgeborgen lagen in de kleding dozen van de bewoners waren we even verbaast toen we ze de volgende dag niet meer konden vinden. Gelukkig waren ze al gauw weer getraceerd.

Ik heb gemerkt dat sommige bewoners het heel leuk vinden om te rekenen. Met een zelfgemaakte telraam probeer ik sommige bewoners te laten zien hoe handig een telraam is, in de hoop dat ze het systeem gaan begrijpen. Door het telraam kunnen ze de sommen als het ware voor zich zien en krijgen ze steeds meer zelfvertrouwen als ze alle sommen goed uitrekenen.

Tijdens het veranda moment op de dag hebben we deze week ook de macarena gedanst. Vol geschater werden we toegejuicht en deden sommige bewoners zelfs mee. Met sommige bewoners kunnen we ook hele leuke gesprekken hebben. Ze zijn heel benieuwd hoe het in Nederland is en stellen de meest leuke vragen. Er is bijvoorbeeld een jongen die het liefst alle fruitsoorten op Umang zou willen hebben, zodat hij ze in zijn winkel kan verkopen. Hij heeft al geopperd of we een perenboom konden opsturen en we moesten gaan uitzoeken hoe de boom verzorgt moet worden. Daarnaast leek een hollandse kat hem ook een aanwinst nadat we hadden verteld dat oma kattenfokker is. Hij vond wel dat de kat zonder problemen in het vliegtuig de volgende keer mee kan naar India. We hebben hem toen toch maar uitgelegd dat het ons niet verstandig leek. Perenbomen groeien niet voor niks alleen in het koude kikkerlandje en katten exporteren is zeer lastig. We hebben het ook over dromen, namen, kleuren en leen gehad. Hij ziet overal een betekenis in en een jongen genaamd leen die twee meter is kon die zich niet voorstellen. Zo slim als die is had hij wel gelijk bedacht dat Leen wel naar Umang mocht komen om alle vruchten uit de bomen te plukken.
Elke avond kijken we met de oudste bewoners Indische series. We verstaan er vrij weinig van maar de beelden spreken voor zich, één en al drama. De liefdes scenes vielen mij vooral op, we hebben namelijk nog niemand zien kussen op tv. Het liefdesspel bestaat uit minuten lang vol verlangen naar elkaar kijken. Toen ik het navroeg aan de bewoners waardoor dit komt zei iemand heel serieus: hoe kunnen ze nou op tv met elkaar zoenen als ze niet echt getrouwd zijn, het zijn acteurs!

De laatste dagen zijn we ook ingesteld als de verzorgsters van één van de bewoners die vorige week geopereerd is. Hij moet drie weken in een bed liggen en mag zijn been niet bewegen. We hebben respect gekregen voor alle verpleegsters in de wereld. Iemands bed verschonen en iemand wassen die niet geheel meewerkt is toch lastig.

Elke zaterdag worden alle slaapkamers, keuken, eetkamer en terras schoongemaakt. De verzorgster staan met open mond te kijken als wij de bewoners ook helpen, dit zijn ze denk ik niet gewend! Na het schoonmaken gaan ze naar de rivier in de buurt. Bij de rivier gebeurt er van alles. Kinderen spelen in het water, moeders doen de afwas, dochters wassen kleding, de mannen nemen een duik in het water en we zien zelfs vrachtwagens in de rivier water tanken. De bewoners van Umang houden van zwemmen en iedereen gaat met plezier het water in. Zelfs één van de honden was mee en ging zwemmen.

Zondag was het tijd om onze koffers in te pakken voor Goa. Eigenlijk zouden we zondag nacht vliegen maar toen we te horen kregen dat de taxichauffeur al om 10 uur in de ochtend op de stoep zou staan kreeg ik een geniaal idee. Ik belde de vliegmaatschappij op om onze vlucht om te zetten naar een vlucht eerder. Na heel veel telefoontjes verder kon dit geheel gratis omdat onze vlucht een tijdsverandering had. Na dit geregeld te hebben kwamen we er alleen achter dat de taxichauffeur zijn plannen op het laatste moment had verandert en 6 uur van ons verwijdert was. Dit zorgde even voor een stress momentje maar uiteindelijk waren we ruim op tijd op het vliegveld. Communiceren is soms lastig met Indiërs. Plannen veranderen constant en als ik iets vraag krijg ik een lang betoog, maar niet het antwoord op mijn vraag.

De eerste twee dagen zijn we in Goa naar het zuiden gegaan. Agonda beach is een prachtig strand maar toen wij er waren was het heel rustig. Dit heeft aan de ene kant zijn charmes maar we misten toch de gezelligheid. Alle strandtenten waren dicht waardoor we een bezoek hebben gebracht een Palolem beach (hier was ik vier jaar geleden geweest). We zagen dat daar vele strandtenten ook al werden afgebouwd maar het was er nog levendig. In Juni begint de regentijd, het vakantieseizoen in Goa is dan over tot en met september. Ondanks factor 50 en na een tijdje naar de schaduw te zijn verplaats heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om momenteel een soort lapjes kat te zijn. Op mijn benen, en armen kan je zowel witte als rode plekken waarnemen. We sliepen in Agonda in een houtenhuisje op het strand. Vanuit ons bed konden we de zee horen ruisen.

Ik vond het leuk om Zuid-Goa weer in mij op te nemen en de mooie stranden te mogen bewonderen. Woensdag zijn we richting Noord-Goa gegaan. We begeven ons in een luxe hotel en de airconditioning is weer even een verademing. Ik weet weer hoe het is om diep te slapen. Op het moment dat we onze hotelkamer uitstappen beslaan onze brillen spontaan en duurt het twee minuten voordat we weer zicht hebben, zo groot is het temperatuur verschil. De hitte is eigenlijk te vergelijken met een sauna, zelfs als je niks doet staat het zweet overal. De zon is zo sterk dat zelfs de zee en het zwembadwater 30 graden zijn.

Vandaag hebben we de Portugese cultuur bewonderd in Goa die de Portugezen hebben achter gelaten. Overal zie je vele witte kerken en Portugese gebouwen. We zijn ook nog een museum ingeloodst wat achteraf gewoon een winkel bleek te zijn. Met heel veel moeite, kopjes thee en alle tapijten in de winkel te hebben gezien konden we de winkel verlaten. We zijn vandaag ook door twee Indische gezinnen aangehouden omdat ze met ons op de foto wilden. De vorige keer toen ik in India was gebeurde mij dit 30 keer op een dag, ik was al enigszins verbouwereerd hoe dit in vier jaar zo erg kon veranderen. Maar het overkomt me toch nog steeds.

Voor de rest genieten we vooral van de zee, zon, wifi en rust. Mama leest vele boeken en ik wissel mijn schoolwerk af met de boekenreeks Sultana.

Zaterdag gaan we weer naar Umang toe. We zijn allebei weer opgeladen en we hopen dat alles goed is gegaan op Umang. We willen de laatste twee weken vooral nog veel leuke dingen met de bewoners gaan doen en ze de aandacht geven die ze normaal niet krijgen. We zijn druk aan het kijken wat voor spullen ze nog nodig zouden hebben en we nemen ze mee uiteten. De bewoners komen bijna nooit van het terrein af waardoor hun wereld heel klein is. Door ze mee uit eten te nemen geven we ze een herinnering waar ze met vreugde op kunnen terug kijken.

Hoe kort we daar ook nog maar zijn geweest alle bewoners hebben al een plekje in ons hart gekregen.

Liefs Chriske